Biz mi araba kullanıyoruz arabalar mı bizi ?

Türkiye’de uzun yıllar görev yapan yabancı birinin gözlemiydi. Kim olduğunu unuttum, şöyle demişti: “Bir Türk yaya olarak karşılaştığınızda size yol vermek için her şeyi yapar, ama aynı kişi arabaya binince bu kez yol vermemek için tüm çabayı gösterir.”

Bir düşünün, ne kadar doğru bir gözlem değil mi...
Yolda yürürken ya da bir kapı ağzında biriyle burun buruna gelsek, hele hele karşımızdaki bizden büyükse ona öncelik tanımak için her şeyi yaparız.
“Önce siz buyurun, lütfen...”
Hem yana çekilir yol veririz, hem elimizle bu davranışımızı pekiştirecek hareketler yaparız.
İyi güzel de, özümüz böyleyken bir otomobile binince neden değişiriz? Niye yok olur o nazik insanlar ve yerlerine birer canavar geçer.
Ne kural dinlenir artık, ne mantık devrededir. İstisnaları vardır elbette, neyse ki herkes böyle değildir ama bu şekilde davranan da çoktur.
Yayayken kuzu, direksiyona geçince kurt olan insanlar az mıdır, bir bakın çevrenize. En kestirmeden gidin, aynaya bakıp doğruyu söyleyin.
Yoksa sorunumuz giderek güçlenen otomobillere teslim olmak ve onların gücünü, zekasını kötüye kullanmak mı? Adeta kükreyerek aracı bir anda hızlandıran motorlara, otomobilleri saran elektronik donanımlara esir mi olduk yoksa?
Güç mü, müthiş. Anında hızlanma mı, olağanüstü. Fren sistemi mi, güven verici. Kendi kendine fren yapma mı, inanılmaz...
Biz bunların kölesi olduk da haberimiz mi yok? Şu durumda hadi cevap verelim, bu araçları biz mi kullanıyoruz, yoksa artık araçlar bizi esir aldı ve onlar mı bizi kullanıyor?

Alaattin Aktaş/ Dünya Gazetesi